środa, 15 stycznia 2014

Rozdział 18

Nie mogłam być zaskoczona. Sam Ashton powiedział mi, że obserwacja mojej osoby na razie nie dobiegnie końca. Myślałam jednak, że nie będzie ona aż tak intensywna. Liczyłam, że cofniemy się do początków znajomości, gdzie on i jego znajomi byli anonimowi i nie zamierzali się ze mną kontaktować, ani mi się pokazywać. Widocznie będę musiała ich znosić.
- Oh, kolega od samochodu - klasnęłam w dłonie mówiąc przy tym dość entuzjastycznie - Faaaaakt - przeciągnęłam - Był już Calum, blondasek... - wyliczałam na palcach - pojawił się również Ashton i czas na ciebie! - wskazałam palcem na chłopaka przypominającego rock'owca. 
- Jeśli chciałaś być śmieszna... - mruknął zdejmując kaptur i tym samym ukazując swoje czarne włosy z kilkoma zielonymi kosmykami - To ci nie wyszło - dokończył kręcąc głową, jakby znudzony. 
Prychnęłam, a następnie pokręciłam teatralnie oczami. Przeszłam obok niego, uderzając barkiem o jego ramię i pociągnęłam za drzwi. Weszłam do bloku, a chłopak był tuż za mną. Stanęłam przy wejściu do mojego mieszkania i oparłam się o ścianę w oczekiwaniu aż kolega Ashton'a otworzy moje drzwi. Dziwnie to brzmi, ponieważ to mój dom, a nieznajomy mi człowiek będzie właśnie grzebał swoimi własnymi kluczami w moim zamku. Ja tak po prostu ulegnę i pozwolę na to bez żadnych sporów i kłótni. Cóż, widocznie taki mój los i nie mam niego większego wpływu.
- Możesz mi się chociaż przedstawić? Wolałabym wiedzieć kto wchodzi do mojego domu. - warknęłam stojąc obok ciemnowłosego, który otwierał drzwi.
- Michael. - odparł.
- A ten blondyn to był...? - spytałam oczekując dokończenia mojego zdania.
- Luke. 
- Oh, fakt, mówił mi, musiałam zapomnieć. - powiedziałam wzdychając.
Michael wyciągnął klucz z drzwi, a jego dłoń przeniosła się na klamkę. Pociągnął ją w dół, po czym otworzył drzwi do mieszkania, jednak po chwili je zamknął. Odwrócił twarz w moją stronę i zmarszczył czoło. Jego usta ułożyły się w tak zwany 'dziubek' i poruszały się na prawo, a potem na lewo. Zachowywał się jakby coś analizował, a gdy skończył - przemówił:
- Ash mówił mi, że jesteś blondynką - rzucił, a moje brwi uniosły się z wrażenia - Słyszałem też stereotypy - dodał - Ale nie spodziewałem się, że są prawdziwe. Twoje zachowanie mówi mi, że są. 
Stałam jak wryta, kiedy Michael po prostu wszedł sobie do mojego domu. Zastanawiałam się, czy wszyscy przyjaciele Ashton'a są takimi samymi gburami, bo jak na razie nie spotkałam się z nikim przyjaźnie do mnie nastawionym. Co za brak taktu i bezczelność! Jak w ogóle mógł tak powiedzieć? To, że mam jasny kolor włosów nie znaczy, że jestem mniej rozwinięta intelektualnie. Zastanowiłabym się nad tym co do Cassie, ale ja na pewno nie jestem głupia.
Zamknęłam za sobą drzwi, po czym zdjęłam z nóg ciężkie, sznurowane kozaki na obcasie. Złapałam dłonią za kostkę i kilkakrotnie nią pokręciłam. Odczuwałam ból po całym dniu chodzenia i obsługiwania klientów. Przyjęłam obronną postawę, kiedy spostrzegłam chłopaka. Michael stał przy oknie przyglądając się osiedlu. Nie zwracając na mnie większej uwagi postanowiłam również nie przywiązywać do niego wagi i pognałam do mojej sypialni. Uklękłam przy łóżku i wsunęłam pod nie rękę wyciągając dużą torbę. Rozsunęłam ją i rozłożyłam tak, aby wygodnie wkładało mi się do niej najpotrzebniejsze rzeczy na weekend. Wstałam i pokierowałam się do szafy, którą po chwili otworzyłam. Większość ubrań była porozrzucana na półkach. Nie należałam do pedantów chcących utrzymać jak największy porządek. Owszem, nie znoszę brudu, nieładu i burdelu, ale tylko jeśli chodzi o przestrzeń widoczną dla gości. 
Wyrzuciłam z szafki kilka bluzek i dwie pary spodni, a następnie ułożyłam je w torbie. Rozpoczęłam poszukiwania bluz, abym nie zmarzła. W telewizji nie słyszałam o pogorszeniu się pogody, ale wolę być ubezpieczona. W Australii nigdy nic nie wiadomo.
W progu pojawił się Michael dokładnie mnie lustrując. Chodziłam od szafki do torby i od torby do szafki głowiąc się co jeszcze powinnam spakować. Chłopak oparł się o framugę i skrzyżował ręcę wciąż mi się przyglądając. W końcu spuścił ze mnie wzrok, aby rozejrzeć się po moim pokoju. Miałam wrażenie, że jeszcze go nie widział. Nie wierzyłam w to, bo przecież miał klucz do mieszkania, więc musiał je zwiedzić. Niemożliwe, żeby ominął jego najważniejszą część czyli sypialnię. Jego oczy zatrzymały się na zdjęciu wiszącym nad moim łóżku. Kolorowa fotografia oprawiona ramką, na której widniałam ja i moi rodzice. Kiedyś to zdjęcie znajdowało się w naszym domu w Perth, bo tam początkowo mieszkaliśmy. Zabraliśmy je ze sobą, gdy tata zdecydował o wyprowadzce, a już później - po ich śmierci, ciotka wręczyła mi je jako pozostałość po rodzicach. To dość sentymentalna dla mnie rzecz. Na tej fotografii miałam około dziesięciu lat. Na każdej twarzy widniał jeden wielki uśmiech. Mama miała ten błysk w oku, a ojciec pierwszy raz pozował do jakiegokolwiek zdjęcia ukazując swoje śnieżnobiałe zęby. Miał na sobie kratkowany, czarno-biały sweter, który podarowałam mu na gwiazdkę, a mama zaś piękną, czerwoną sukienkę będącą moją ulubioną. 
- Wybierasz się gdzieś? - zapytał, kiedy krzątałam się po pokoju blisko niego. Prawdopodobnie naruszyłam jego sferę prywatną. 
- Jadę do Melbourne na weekend. Któryś z was zamierza mi w tym przeszkodzić, towarzyszyć czy dać mi spokój? 
- Chyba wybierzemy trzecią opcję. - odparł - Dobrze, że wyjeżdżasz. - dodał, a ja zatrzymałam się.
Złapałam się za biodra i wzięłam głęboki wdech. Mój wzrok badający podłogę przeniósł się na twarz Michael'a. Dopiero teraz zauważyłam jak bladą ma cerę. Mimo kontrastu pomiędzy kolorem skóry, a włosów naprawdę dobrze wyglądał. Mogłam spokojnie powiedzieć, że był atrakcyjni. Z resztą - jak każdy z poznanych mi kolegów Ashton'a. Coraz bardziej przestawałam wierzyć, że jest jakimś nudnym kujonem bez życia towarzyskiego. Powiedziałabym, że jest może w jakimś zespole rock'owym, ale jedynie, kiedy widziałam Michael'a. To on na takiego wyglądał. Luke i Calum przypominali bardziej zwykłych nastolatków lubiących pograć od czasu do czasu w piłkę nożną. Michael w żadnym wypadku nie był do nich podobny. Jego budowa ciała była dość przeciętna. Od razu mogłam stwierdzić, że nie jest fanem sportu, a przynajmniej nie widać tego po nim. Może lubił oglądać? Na pewno nie ćwiczyć. Gdyby to robił, zauważyłabym jakieś mięśnie. Do tej pory nic takiego nie rzuciło się w moje oczy.
- Dlaczego uważasz, że to dobry pomysł? - spytałam.
- Powinnaś odpocząć od tego całego... chaosu. - stwierdził, a ja pokiwałam głową.
Bardzo dobrze to określił. Chaos. Tak właśnie wyglądało moje życie w tej chwili. Kiedy kończył się jeden problem - zaczynał się drugi, a gdy kończył się drugi wracał pierwszy. Potrzebuję odskoczni, pewnego odpoczynku, który może zapewnić mi inne miasto. W końcu tam nikt mnie nie zna i nie będzie zatruwał mi życia. Jedynie po powrocie wrócę do całego zamieszania, którym jest moje życie w Sydney. Kilkakrotnie zastanawiałam się, co może się wtedy stać. Ułożyłam już nawet czarny scenariusz - gdy wrócę, mojego domu może nie być. 
- Nie będę ci już przeszkadzał. - powiedział, a ja zmarszczyłam brwi zdziwiona. Zazwyczaj koledzy Ashton'a wolą sobie posiedzieć w moim mieszkaniu, pośledzić mnie czy zatruwać mi życie, a Michael chce po prostu sobie iść? 
Chłopak odwrócił się na pięcie, a po chwili zniknął za ścianą pokoju. 
- Czekaj! - krzyknęłam i wybiegłam na korytarz. Dłoń czarnowłosego spoczywała już na klamce i była gotowa ją pociągnąć. Mruknął pytająco i spojrzał w moją stronę swoimi zielonymi oczami. - Wychodzisz, już? Nie..nie zostajesz? - zająkałam się - Myślałam, że będziesz tu siedział dopóki nie będę miała cię dość...
- Miałem tylko sprawdzić czy wszystko w porządku. - odpowiedział - Wiem, że dla ciebie to wszystko skomplikowane Caitlin, ale żaden z nas nie jest twoim wrogiem, pamiętaj to.
Wciąż patrzyłam na chłopaka niepewnie. Jego kąciki ust uniosły się lekko posyłając mi uśmiech, który wyglądał na szczery. Odwzajemniłam go nieśmiało. Splotłam swoje dłonie ściskając je poprzez niezręczność panującą wokół nas. Mimo początku dzisiejszego spotkania, Michael wydawał się być w porządku. To on zabronił Calum'owi krzywdzić mnie w parku i zawiózł mnie do domu gdy wpadłam na jego samochód. Bardzo chciałam uwierzyć w jego słowa, ale fakt, że Ashton nie zrobił nic, co mogłoby utwierdzić mnie w przekonaniu, że jest moim przyjacielem - nie potrafiłam. 
Michael pociągnął za drzwi, które się otworzyły. 
- Oh i Caitlin. - zwrócił się jeszcze raz do mnie. - Bądź ostrożna.
Skinęłam głową, a następnie pomachałam chłopakowi, którego po chwili nie było widać. Usłyszałam tylko jak zamyka drzwi na klucz. Faktycznie dbał o moje bezpieczeństwo. 
Stałam jeszcze chwilę na korytarzu próbując zrozumieć intencję każdego z czterech chłopaków. Dlaczego mieliby mnie chronić? Dlaczego mieliby mnie krzywdzić? Zapomniałam zadać podstawowego pytania. Czemu w ogóle pojawili się w moim życiu? 

***
Podeszłam do wiszącej nade mną tablicy. Kilka cyfer widniało na niebieskim tle co chwilę się zmieniając. Zerknęłam na prostokątną kartkę, która znajdowała się w mojej dłoni i wyszukałam na niej informacji o odjeździe. Jeszcze raz spojrzałam na interaktywną tablicę, aby sprawdzić czy wszystko się zgadza. O godzinie 7.00 pociąg miał wyjechać ze stacji w kierunku Kensington. Spojrzałam na mój zegarek wskazujący 6.40 Zostało mi dwadzieścia minut do odjazdu. Postanowiłam zakupić na drogę jakąś przekąskę. Będę w podróży blisko jedenaście godzin, sądzę, że to co sama sobie zrobiłam mi nie wystarczy. 
Ustawiłam się w kolejce w subwayu. Nie przepadałam specjalnie za tą restauracją, ale żadnej innej nie było w pobliżu. Zamówiłam klasyczną kanapkę z szynką oraz warzywami, a po pięciu minutach już miałam ją w rękach. Byłam naprawdę głodna. Rano nic nie tknęłam, ponieważ zaspałam i musiałam załatwiać wszystko w biegu. Nie wiem jakim cudem pojawiłam się wcześniej na stacji, ale widocznie posiadam pewnie niespotykane moce, które pomogły mi być przed czasem. 
Zajęłam miejsce na jednej z wolnych ławek. Pociąg właśnie podjechał na stację wpuszczając pasażerów. Nie śpieszyłam się wiedząc, że mam jeszcze czas. Wolałam zaczekać i pozwolić innym zająć miejsca. O tej godzinie jeździło mało osób więc na pewno znajdę gdzieś wolne siedzenie. 
- Caitlin! - usłyszałam piskliwy głos za swoimi plecami. Gdy się odwróciłam, moje oczy ujrzały idącą w moją stronę Cassie. Brunetka miała ze sobą plecak, który zazwyczaj zabierała na uczelnię. Zgaduję, że właśnie tam będzie zmierzać po naszym spotkaniu.
- Co tu robisz? - spytałam, a na mojej twarzy pojawił się wyraźny grymas. 
Nie zamierzałam ukrywać niezadowolenia spowodowanym obecnością Cassie. Zrobiła coś, czego w życiu się po niej nie spodziewałam. Jej osoba działała na mnie w tej chwili irytująco i nie miałam nawet ochoty na pogaduszki z nią.  Z drugiej strony prędzej czy później musiałabym z nią o tym porozmawiać. Nie spodziewałam się natomiast, że będę musiała przerabiać ten temat dzisiaj i psuć sobie nastrój, ale jak widać los zdecydował za mnie.
- Eleanor powiedziała mi, że tu cię znajdę. - rzekła brunetka siadając obok mnie - Dlaczego nie zawiadomiłaś mnie, że wyjeżdżasz? - spytała, a w moim ciele zaczęło się gotować.
Czułam jak moje policzki zaczynają mnie piec, a kanapka, którą przed chwilą zaczęłam jeść wiruje w moim żołądku. Żyły na dłoniach w ciągu sekundy stały się wyraźniejsze, a puls przyśpieszył. Wiedziałam, że Cassie wcale nie żartuje, tylko prawdopodobnie pozostałości szarych komórek podpowiadają jej, iż nie zrobiła nic złego. 
- Pomyślmy, może dlatego, że nie chcę mieć z tobą nic wspólnego? Rozwaliłaś moją przyjaźń z Dan'em! - krzyknęłam wstając z miejsca, a ludzie na peronie odwrócili się w naszym kierunku. Zmierzyłam każdego z nich wzrokiem i czekałam, aż zajmą się swoimi sprawami.
- Myślałam, że zgodzisz się na związek z nim, w końcu to nie jest zły pomysł - powiedziała brunetka przewracając oczami, co wywołało we mnie jeszcze większą złość.
- Nie jest zły pomysł? Czy ty w ogóle myślisz Cassie? - zapytałam retorycznie - Nie kocham Dan'a! Nie w ten sposób, a ty dobrze o tym wiedziałaś! Dlaczego w ogóle to zrobiłaś?
- Chciałam ci jakoś umilić życie... - westchnęła cicho - Ciągle masz jakieś problemy, do tego jeszcze ten psychopata... może gdybyś miała faceta odczepiłby się.
- Nie nazywaj Ashton'a psychopatą. - fuknęłam sama dziwiąc się swoim słowom. Broniłam Ashton'a, haha! Po tym wszystkim co mi zrobił, ja nie pozwalałam go obrazić.
- Ashton'a? Przecież to Cień! - oburzyła się Cass. 
- Nie masz dowodów! - odkrzyknęłam.
- Jesteś nienormalna Caitlin! 
- Może i jestem. - odparłam ze spokojem - Ale przynajmniej nie jestem zadufaną w sobie hipokrytką nie dbającą o uczucia innych. Czy zanim namówiłaś Dan'a do tego, aby poprosił mnie o chodzenie pomyślałaś o nim? Co z nim będzie jeśli mu odmówię? A dobrze wiedziałaś, że to właśnie zrobię. Oceniasz wszystkich wokół zapominając o sobie. Może chociaż raz pomyśl o innych Cassie, bo za rzadko to robisz. - warknęłam.
Wstałam z ławki po czym zebrałam swoje rzeczy i pokierowałam się na peron. Brunetka jeszcze chwilę stała nieruchomo prawdopodobnie analizując co właśnie jej powiedziałam. To była chyba nasza pierwsza, poważna kłótnia. Nie żałowałam żadnego słowa, które wyszło z moich ust. Cassie powinna poznać prawdę i dostrzec to, co tak naprawdę ludzie w niej widzą. Myli się, jeśli uważa, że jej znajomym chodzi o charakter. Nawet przez myśl nie przeszło mi, że zrobiła to dla mojego dobra, ponieważ dobrze wiedziała jakie mam na ten temat zdanie. Dan nigdy nie będzie dla mnie osobą, z którą mogłabym iść przez życie. Cassie powinna to zrozumieć i zaakceptować. Jeśli jest to dla niej za trudne - nie mój problem. 
Wiem, że to moja przyjaciółka. Znam ją dłuższy czas, ale nie mogę zaprzątać sobie tym głowy. Są ważniejsze sprawy, które wymagają mojej koncentracji. Jedyne czego chciałam to wygarnąć Cassie co tak naprawdę leży na moim sercu. Kiedy mam już to za sobą czuję się o wiele lepiej. Nie mam spraw, które nie zostały załatwione na tą chwilę w Sydney. Mogę swobodnie jechać do Melbourne bez potrzeby zamartwiania się.
Idąc wzdłuż stojącego pociągu poszukiwałam wolnych miejsc. Większość była pozajmowana, praktycznie w każdym przedziale. Byłam naprawdę zdziwiona, ponieważ nie widziałam dużej ilości osób na peronie, a nagle w każdym wagonie znajdowały się tłumy. Moje policzki powoli wracały do naturalnego koloru i przestawały mnie piec. Najwyraźniej udało mi się ochłonąć. Zatrzymałam się przy piątym wagonie, gdzie zauważyłam trzy wolne miejsca. Szybko weszłam do pociągu od razu skręcając w wyznaczony przez siebie przedział. Usiadłam na fotelu biorąc kilka wdechów. W końcu jestem w środku, gotowa do mojej drogi.
Naprzeciwko mnie siedział mężczyzna w podeszłym wieku. Jego siwe włosy i broda wskazywały na to, że mógł mieć około sześćdziesięciu lat. Okulary znajdujące się na jego nosie co chwilę szły do góry, a następnie osuwały się w dół, gdy tylko spoglądał na swoją gazetę. Jego wyraz twarzy był spokojny, ciepły. Wyglądał na sympatycznego człowieka. Pod swoimi nogami trzymał sporą walizkę. Prawdopodobnie jechał do kogoś w odwiedziny, lub wracał do siebie. Odrywając się od prasy spojrzał na mnie posyłając mi powitalny uśmiech, który ujawnił na jego twarzy setki zmarszczek. Rozejrzał się dookoła jakby szukając kogoś, jednak szybko powrócił do czytania. Jego brwi podnosiły się za każdym razem, gdy czytał nagłówek artykułu. Nie wiem co było w nim zadziwiającego, ponieważ widziałam go jedynie do góry nogami, więc ciężko mi było rozszyfrować hasła. Nie chcąc wyjść na wścibską, wyjęłam książkę autorstwa Steven'a King'a pod tytułem ''Carrie'' i rozpoczęłam lekturę czekając, aż pociąg ruszy.
- Dobra książka - rzucił staruszek zachrypiałym głosem. 
Gdy podniosłam głowę obdarowując go spojrzeniem, mężczyzna uśmiechnął się po raz kolejny. Ogarnął mnie spokój. Sympatia bijąca od tego człowieka była niezwykle przyjemna i wiedziałam, że mogę czuć się dobrze podczas tej podróży, mile spędzając czas.
- Czytał pan King'a? - spytałam nieśmiało nawiązując z nim kontakt wzrokowy.
- Carrie, Miasteczko Salem, Bastion.. - wymieniał siwowłosy, a ja patrzyłam na niego z podziwem - Joyland, Talizman, Worek Kości... i kilka innych.
- Wow - wydusiłam z siebie - Jego twórczość jest dość ciężka, dość sporą ilość pan przeczytał.
- Słoneczko, nie mam piętnastu lat - zaśmiał się staruszek - Miałem na to sporo czasu. Polecam ci przeczytanie Stukostrachów, to dość interesująca i trzymająca w napięciu książka. - powiedział składając gazetę. 
W tym samym czasie rozbrzmiał głośny gwizd, a drzwi wagonów zostały zamknięte. Moja twarz obróciła się w stronę okna. Patrzyłam jak powoli ruszamy ze stacji. Każdy z pasażerów odczuł lekkie szarpnięcie i uszłyszał warkot silnika, oraz łomot kół. Moje serce zabiło szybciej, kiedy wyjechaliśmy ze stacji znacznie przyśpieszając. Od dziecka bałam się jazdy pociągiem. Czułam jak rzuca mną na boki, słyszałam liczne uderzenia i przedziwne dźwięki podpowiadające mi, że dzieje się coś złego, mimo, że nic się nie działo. Kiedy podróżowałam do Brisbane, gdzie mieszka moja babcia, błagałam mamę, abyśmy lecieli samolotem lub jechali samochodem. Niestety zawsze kończyło się to pociągiem i moim płaczem. Były to dla mnie istne katorgi i jak widać - zostało mi to do dziś.
- Woli pan horrory? - zadałam kolejne pytanie, aby oderwać się od swoich myśli i wyobrażeń. Zaczęłam tworzyć w mojej głowie sytuacje, które mogłyby się zdarzeć podczas tej jazdy i naprawdę nie były one przyjemne ani bezpieczne. Wolałam o tym zapomnieć i od tego jak najszybciej odbiec.
- Owszem, zwłaszcza King'a. Ten człowiek miał świetną fantazję. - odparł, a ja przytaknęłam.
Nagle telefon rozpoczął wibracje w mojej kieszeni, a ja się wzdrygnęłam. Każdy dźwięk, gest czy ruch wzbudzał we mnie strach. Wysunęłam komórkę z kieszeni, a na jej wyświetlaczu pojawiło się zdjęcie George'a. Kompletnie nie spodziewałam się połączenia od niego. W końcu jest teraz w pracy, a kiedy tam jest bardzo rzadko korzysta z telefonu, a zwłaszcza żeby pogadać. Pomyślałam więc, że może również wziął wolne i znalazł sobie zastępstwo na dzień dzisiejszy. Dziwiło mnie tylko, że dzwoni tak rano.
- Już się stęskniłeś? - spytałam śmiejąc się do słuchawki.
- Caitlin wysiądź z pociągu dopóki możesz. - oznajmił George nerwowym głosem, a ja zmarszczyłam czoło wciąż patrząc w okno.
- Jestem w drodzę do Melbourne, co się stało? Zapomniałeś iść do pracy? - pytałam będąc w dość dobrym nastroju.
- Cait, musisz wysiąść na następnej stacji, jesteś w niebezpieczeństwie. - zawiadomił, co jeszcze bardziej mnie rozbawiło.
- Wow, George - powiedziałam - Zabalowałeś wczoraj, albo dziś z samego rana i wciąż cię trzyma, co piłeś? A może jakieś narkotyki? - dopytywałam.
- Caitlin, oni tam są.
- Kto?
- Jeśli zobaczysz kogokolwiek znajomego uciekaj i wysiadaj na najbliższej stacji, jestem w drodze. - krzyknął George, a następnie się rozłączył. 
Moje kąciki ust uniosły się. Pokręciłam głową i powróciłam do czytania książki. George często imprezuje i wydzwania do mnie mówiąc bardzo dziwne rzeczy. To w jego stylu. Kiedyś zażartował sobie, że w moim domu jest tarantula. Mam arachnofobię, więc byłam niezmiernie przerażona. Gdy dowiedziałam się, że to żart miałam ochotę go zabić.
Kątem oka spostrzegłam, jak ktoś zajął miejsce tuż obok mnie. Nie zwróciłam na to większej uwagi i skupiłam się na czytaniu książki. Niestety nie na długo.
- Jaki zbieg okoliczności... - szorstki głos obił się o moje uszy; odwróciłam głowę w jego kierunku i zamarłam - Tęskniłaś Caitlin? 

88 komentarzy:

  1. jezu kto to może być:OOO mi się rozdział podoba i słowa Catlin do tej jej `przyjaciółki` jak najbardziej trafione!

    OdpowiedzUsuń
  2. O KURCZE!!!! CIEKAWE KTO TO :) czekam na kolejny :)
    @labilex

    OdpowiedzUsuń
  3. Odpowiedzi
    1. Jednak nie. Ale roździał jak zawsze genialny. Czemu mi to robisz. Znowu nie prześpie pół nocy bo będe sie zastanawiać co bedzie w nastepnym. Xd KOCHAM CIE <3 jdjdjdjjedfhfruj

      Usuń
  4. O matko, jeden wielki fangirling *-* jesteś nieziemska! oby tak dalej, życzę weny ♥

    OdpowiedzUsuń
  5. O matko! Zabiłaś mnie tym rozdziałem! Znowu będę się zastanawiać kto się pojawił w końcówce! sfjlhasjhafsjkbfas. kocham Cię i kocham to ♥

    OdpowiedzUsuń
  6. Stephen King >>>>>>>
    mega za to, bo go uwielbiam, to mój ulubiony pisarz, jeden z ulubionych.
    fajny rozdział, czekam na kolejne! :)

    OdpowiedzUsuń
  7. MATKO, DLACZEGO URWAŁAŚ W TAKIM MOMĘCIE?! CO JA MAM TERAZ ZE SOBĄ ZROBIĆ? XD Rozdział jak zawsze avhkljgfnhfdghhdssgjjgs *-* Jesteś wspaniała. x

    OdpowiedzUsuń
  8. Boze. Genialne. Kocham. Jejku. Czekam na nastepny!
    /@tbhidkandidcx

    OdpowiedzUsuń
  9. O matko świetny, jdivjifjf *-*

    OdpowiedzUsuń
  10. Jak zwykle koniec w najciekawszym momencie wrrrr :P
    Kurde, ciekawa jestem kto to jest! :D

    @ameneris

    OdpowiedzUsuń
  11. KOCHAM!!! Czekam na następny. Domyślam się kto to ale nie jestem pewna. Już chciałam iść spać a tu cień xixnsksn miło tak na dobranoc C:

    OdpowiedzUsuń
  12. KOCHAM!!! Czekam na następny. Domyślam się kto to ale nie jestem pewna. Już chciałam iść spać a tu cień xixnsksn miło tak na dobranoc C:

    OdpowiedzUsuń
  13. Świetny <33 kocham to opowiadanie. Jest ono najlepsze z tych wszystkich co czytam. O boziu ciekawe kto tym razem do niej podszedł *_* już nie mogę się doczekać kolejnego.. A ten blog o Niallu i Demi też jest świetny ;* weny i chęci życzę

    OdpowiedzUsuń
  14. KOCHAM!!! Czekam na następny. Domyślam się kto to ale nie jestem pewna. Już chciałam iść spać a tu cień xixnsksn miło tak na dobranoc C:

    OdpowiedzUsuń
  15. Jak zwykle nie wiem co napisać...
    Rozdział jest po prostu świetny! :)
    @GYC_xx

    OdpowiedzUsuń
  16. omg, to jest ŚWIETNY rozdział *-*
    Zawsze kończysz w takich momentach !!!! AHHH !!! xd
    Mam nadzieję, że Ash ja uratuje ^ ^
    Czekam na kolejne, dużo weny kochana ! <3
    @TruskawkaaxD

    OdpowiedzUsuń
  17. OMG, pe, ty nas uwielbiasz tak męczyć. Teraz ludzie spać nie będą, bo będą snuć domysły na temat tej końcówki, ahhhhh.

    OdpowiedzUsuń
  18. Hahahah PRZECIETNY??!? TEN ROZDZIAL JEST WSPANIALY! po prostu wow ♥ to opowiadanie jest mega, uwielbiam je i czekam z niecierpliwością na następny rozdział, w ogóle to kocham cie za to ze to piszesz ♥ Lovee~Jula

    OdpowiedzUsuń
  19. Alice ma rację!No przynajmniej ja nie będę mogła spać!Aaah spodziewałam się że to Mike :P W końcu wszyscy pozostali już ją nawiedzili xD Jeśli to jest przeciętny rozdział według ciebie to jak wygląda kiepski? Według mnie był świetny! :) Hm staruszek z pociągu i to tajemnicze niebezpieczeństwo z połączeniem Kinga sprawiają że mój mózg zaraz eksploduje od nadmiaru scenariuszy ;p Mam nadzieję że Caitlin nic nie będzie bo chciałabym zobaczyć jak spotyka się z Ashtonem :) No chyba,że to pora na rycerza w lśniącej zbroi? Eeeh i teraz myślę o teoim zakończeniu podczas gdy sama powinnam napisać dwa rozdziały i kontynuacje czegoś nowego!:P A więc nie przedłużając czekam na nexta niecierpliwością :) A i wdepłam na twojego drugiego bloga.Normalnie nie czytam Demi i Nialla,ale ze względu na to,że to twoja twórczość to nie mogłam się powstrzymać i zakochałam się! :) Do następnego! x Carolaa_21

    OdpowiedzUsuń
  20. No wiesz co, w takim momencie! Nie mogę się doczekać następnego i czyżby Georgey też był w to wszystko zamieszany? Cuuudeńko Pe! @sunshelleyx

    OdpowiedzUsuń
  21. Wyczuwam kolejną nieprzespaną noc przez rozmyślenia. Rodział wspaniały, nie przeciętny. Zachowanie Cait. Mądrze zrobiła wygarniając Cassie, ale źle nie słuchając Geo. Jest od jakiegoś czasu w takiej sytuacji, że ja na jej miejscu bym go posłuchała. Nie sądziłam, że Mike będzie taki opiekuńczy i jak zawsze - zaskoczyłaś mnie! Jeszcze raz mówię - rozdział cudowny. Cierpliwie czekam na następny.
    ~Pajka/@_RanaHoren_

    OdpowiedzUsuń
  22. Michael slkjdksajdklja, boże końcówka mam teraz zawału dostać :/
    kurczę już nie mogę się doczekać kolejnego :P

    OdpowiedzUsuń
  23. No nieźle się zapowiada :) bardzo wciągająca historia :D dzięki za wszystko :) ~@hallxofxfame

    OdpowiedzUsuń
  24. Omg, swietny rozdzial!
    Boje sie :C
    + ciekawe skad George wiedzueal o noch :OOO

    OdpowiedzUsuń
  25. Ten rozdzia cudowny. *_* Jestem strasznie ciekawa kto się do niej dosiadł. ;3 Życzę weny ;*

    OdpowiedzUsuń
  26. Idealny jak zwykle ;D
    Zabiłaś mnie końcówką, teraz będę zastanawiać się co będzie dalej..

    OdpowiedzUsuń
  27. lowe Cię Pepe, ale gdzie Ashton gdy go potrzebujemy co

    OdpowiedzUsuń
  28. JAKI PRZECIĘTNY ROZDZIAŁ GDZIE ????
    ten rozdział jest zajebisty nie narzekaj c:
    czekam na następny <3 <3

    OdpowiedzUsuń
  29. woooooooow mega :D :D nie spodziewałam się, czekam na kolejny :D Świetnie piszesz :D

    OdpowiedzUsuń
  30. uwielbiam!
    boski rozdział x
    @jaicrushx

    OdpowiedzUsuń
  31. jejku uwielbiam, czekam na następny <3

    OdpowiedzUsuń
  32. jprdl kto to jest?! teraz cały tydzień będę rozkminiać jak to zwykle bywa... ugh :D a rozdział NIESAMOWITY! *.*
    @hellomyswaggie

    OdpowiedzUsuń
  33. Mam lekkie zastrzeżenia do gramatyki. Sama jestem "młodą pisarką". Gdy pojawia się wypowiedź nie powinnaś stawiać kropki. Tzn, np. - Michael. - odparł. Po " Michael" z zasady nie ma prawa pojawić się kropka, chyba, że słowo "odparł" będziesz pisała wielką literą. Mimo wszystko opowiadanie bardzo ciekawe. Pisz dalej! :)

    OdpowiedzUsuń
  34. Kurde, czemu ty kończysz w takich momentach ?! soidfuhgvhxdjzxhdcv genialny rozdział, już nie mogę się doczekać następnego i skąd George wie o tym wszystkim ?!

    OdpowiedzUsuń
  35. Świetny rozdzial! Zresztą jak kazdy :D Cos mało Ashtona i za nim tesknie haha
    Ogolnie chyba wiem kto sie do niej dosiadł ale nie mam stu procentowej pewnosci :D
    Czekam na nexta z niecierpliwoscią !:)
    Syl xx

    OdpowiedzUsuń
  36. Cudowny rozdział, ciekawe kto usiadł koło Caitlin kjgkhjgkkg.
    Czekam na następny :)

    OdpowiedzUsuń
  37. Następny.
    Czekam na next.
    Pozdrawiam <3

    OdpowiedzUsuń
  38. Świetny jest ten rozdział!:3

    OdpowiedzUsuń
  39. omg! dobry rozdział, co ty gadasz że przeciętny. aż się sama boję teraz o caitlin

    OdpowiedzUsuń
  40. Tym razem mój komentarz będzie zwięzły i krótki: wspaniały rozdział nadal trzymasz nas w niepewności (+ biedna Caitlin ;c)
    to tyle, życze wyny xx

    @Im_Mrs_H0RAN

    OdpowiedzUsuń
  41. bardzo fajny, wciągający :) zaobserwuję i liczę że wpadniesz do mnie również --> http://zle-czy-dobre-ale-moje-zycie.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  42. Ten rozdział nie jest przeciętny! Jest genialny! Już się nie mogę doczekać kolejnego :)

    OdpowiedzUsuń
  43. KOCHAM<33333333333333333333333333333333

    OdpowiedzUsuń
  44. świetny ; ) czekam na kolejny ; )

    OdpowiedzUsuń
  45. Czemu zawsze na końcówkach trzymasz ludzi w niecierpliwości ???? Ahh. wredna Ty.
    KC ♥

    OdpowiedzUsuń
  46. genialne ♥♥♥ czekam na następny :)

    OdpowiedzUsuń
  47. Kurde, musiałaś tak zakończyć? teraz tylko czekać do następnego rozdziału ;)

    OdpowiedzUsuń
  48. kocham cię i ty dobrze o tym wiesz <3 ;D

    ~@dont_you_say

    OdpowiedzUsuń
  49. Świetny rozdział! Uwielbiam Twój styl pisania <3

    OdpowiedzUsuń
  50. Obserwuje Twojego aska od jakiegos czasu, i widzialam ta teorie o tym ze George ma cos wspolnrgo z cieniem i gdy przeczytalam koncowke rozdzialu to pomyslalam sobie "a jednak!". Uwazam tez, ze Caitlin dobrze zrobila wygarniajac Cassie wszystko (jesli pomylilam imiona to sorry, ehhh moja pamiec). Bardzo mi sie podoba jak piszesz, nie mam pretensji o to ze rozdzialy sa zadko, czytalam kiedys opowiadanie przez rok, w ktorym rozdzialy wychodzily co tydzien :) pozdrawiam i zycze duuuzo weny i czasu zebys mogla pisac i sie rozwijac xx
    @xSonisphere

    OdpowiedzUsuń
  51. Wohh! Skąd George o tym wiedział? :o Jak zwykle idealny rozdział, zawsze mnie zaskakujesz. Najlepszy ff ever haha :D xx

    OdpowiedzUsuń
  52. Nie wiem co napisać...
    Jestem strasznie ciekawa co dalej ale jakoś wutrzymam ten tydzień. Będę musiała.
    Mam przeczucie, że tym razem pojawi się Ashton a scena w pociągu nie skończy się za dobrze. To będzie jakiś horror.
    Uwielbiam <3

    OdpowiedzUsuń
  53. Jejku to jest takie świetne! <3 Kocham to:D Takie trzymające w napięciu! <3 Świetnie piszesz! <3 @hexyxx

    OdpowiedzUsuń
  54. Ugh zawsze urywasz w takich momentach. Jejku. Rozdział jest genialny nie gadaj głupot xx
    @I_NeverGiveUp

    OdpowiedzUsuń
  55. Jejuuuczemu urywasz w takich momentach?! No ej! haha jeju czy to jest Ashton?! <3 Mam nadzieję, że tak...czekam z niecierpliwością na następny :) @annie_pilch

    OdpowiedzUsuń
  56. jeju! przez ten koniec chce sie czytac wiecej a nic nie ma :( czekam na kolejny rozdział! <3 @car4nelia

    OdpowiedzUsuń
  57. Kocham Cię normalnie ♥♥♥♥ i rozdział jak zwykle zajebisy ♥

    OdpowiedzUsuń
  58. Umiesz trzymać w napięciu kobieto xd Rozdział jak zawsze świetny <3 Piszesz genialnie, czekam na nn ♥

    OdpowiedzUsuń
  59. Normalnie dziewczyno, Kocham cię :***

    OdpowiedzUsuń
  60. O matko dziewczyno jaki ty masz talent :o Mam nadzieję, że kiedyś wydasz książke czy coś (chętnie bym kupiła xd). Przeczytałam wszystkie dotychczasowe rozdziały dzisiaj za namową koleżanki i są na prawde świetne. To wciąga normalnie jak danger. Weź bo się uzależnie (oops chyba już za późno) xd Pisz dalej kochanie, bo ja tu czekam hahaha :) Nie wiem czy w ogóle zobaczysz ten komentarz spośród tylu, ale jeśli tak to pozdrawiam cię serdecznie i weny życzę! Liczę na ciebie myszko ;) +zaobserwowałam na tt c:

    OdpowiedzUsuń
  61. umieram z ciekawości kto usiadł obok niej
    jejku fdsgfgrteaxdfdhrew

    OdpowiedzUsuń
  62. o ja ciekawa jestem kto do niej do siadł ?
    po za tym cudowne opowiadanie wcześniej nie maiłam czasu przeczytać ale dziś to zrobiłam i stwierdzam jest niesamowite i trzyma w napięciu i liczę że aston ja uratuje <3

    OdpowiedzUsuń
  63. Uuuu trzymasz nas w napięciu super
    Czekam na kolejny rozdział *-*

    OdpowiedzUsuń
  64. Fantastyczny rozdział! Mam szczerą nadzieje że tą osobą będzie Ashton i w końcu "normalnie" ze sobą porozmawiają :)
    @irish_teenager

    OdpowiedzUsuń
  65. rozdzial jest b.fajny i zabilas mnie koncowka. nie moge sie doczekac kolejnego. zycze duzo weny. pozdrawiam :*

    OdpowiedzUsuń
  66. Końcówka zabija ;)

    OdpowiedzUsuń
  67. Kto to ? jak mogłaś skończyć w takim momencie ?! Nie nawidzę cię za to ;( Teraz przez parę godzin będę się zastanawiać kto to i co chce jej zrobić :( proszę cię, pisz next bo zaraz mi się coś stanie ;(

    OdpowiedzUsuń
  68. Po końcówce można się spodziewać akcji w następnym rozdziale. Już nie mogę się doczekać! :)

    OdpowiedzUsuń
  69. boze zakochalam sie w tym opowiadaniu trzymaj tak dalej czekam do nastepnego :*

    OdpowiedzUsuń
  70. No i po grzyba czytam te wszystkie amerykańskie popaprane romansidła, jak rodacy piszą takie dzieła tuż pod nosem?!
    G E N I A L N E.
    Jeszcze nigdy nie czytałam czegoś tak równie świetnego :)
    Z niesamowitą niecierpliwością czekam na następny rozdział :D

    Pozdrawiam,
    bb ;] xx.

    OdpowiedzUsuń
  71. Czekam nn. Blog super ♥ Genialny

    OdpowiedzUsuń
  72. Hej;) Wczoraj znalazłam Twojego bloga i tak bardzo mnie wciągnął, że nie mogłam się powstrzymać przed czytaniem nawet na lekcjach w szkole!;P Świetnie piszesz, masz dużo ciekawych pomysłów i znakomicie prowadzisz akcje;) Opisy uczuć targających główną bohaterką sa tak dokładne i dobre, ze sama zaczęłam je odczuwać!;D Ciągle dzieje się coś nowego i to wszystko jest takie tajemnicze, a szczególnie Ashton;D Bardzo mi się podoba!;D Z niecierpliwością czekam na kolejny rozdział;*
    Pozdrawiam;)

    OdpowiedzUsuń
  73. OMG *,* jakie cudo <3 Boże uwielbiam twojego bloga ;3 a rozdział jak zwykle świetny ;* Dawaj szybko nexta :3

    OdpowiedzUsuń
  74. Zostałaś nominowana do Libster Blog Awards. Więcej informacji :
    http://peril-life.blogspot.com/2014/01/nominacja-do-liebster-blog-awards.html

    OdpowiedzUsuń
  75. Czy przypadkiem to nie nasz kochany Ash ??? <333
    Jeju masz ogromny talent. Pisz dalej dziewczyno bo jesteś w tym świetna<33

    OdpowiedzUsuń
  76. Nie nazywaj Ashton'a psycholem <3

    OdpowiedzUsuń
  77. Jezuu kto to? :oo Taki stres hahahah <3 Kocham Cień <3
    @luvmylukeyy

    OdpowiedzUsuń
  78. O Mój Boże jakie emocje ! :-)

    OdpowiedzUsuń
  79. Jak ty to robisz,że twoje opowiadania ciągle trzymają w napięci?!Świetne...kto to może być i dlaczego akurat George zadzwonił??

    OdpowiedzUsuń
  80. Michael w tym rozdziale jest po prostu idealny. Lepiej nie mogłaś tego opisać.

    "Nie nazywaj Asha psychopatą!". Po tym zdaniu leżałam przez 5 minut nie mogąc się pozbierać. Caitlin broni Asha. OMG, niesamowite opowiadanie x

    OdpowiedzUsuń

Obserwatorzy

Szablon
Fantazja
zxvzxvz