Rozdział 1

Szybkim ruchem związałam swoje włosy w gumkę, po czym zdjęłam ze swojej szyi jasnoniebieski fartuch, na którym miałam przypiętą plakietkę ze znajdującym się na niej imieniem. Wrzuciłam go do szafki, której wnętrze przypominało dom po przejściu huraganu. Nigdy nie próbowałam nawet jej ogarnąć, dopóki odnajdywałam potrzebne mi rzeczy. Westchnęłam głęboko, wzruszając niedbale ramionami. Nareszcie, koniec pracy na dziś.

Pochowałam wszystkie tace, wymyłam starannie naczynia i po raz ostatni w dniu dzisiejszym przetarłam blat baru. Schowałam produkty alkoholowe jak i spożywcze do schowka, a następnie zameldowałam się w gabinecie mojej cioci.

- Boże, a ty jeszcze tutaj?! – zapytała lekko przerażona widząc mnie stojącą ze ścierką, którą chwilę wcześniej odkurzałam. Uśmiechnęłam się delikatnie, podchodząc bliżej i zajmując miejsce na krześle. Ciocia przez chwilę mi się przyglądała, a potem wbiła swój wzrok w moje ciemne, niedawno przetarte palcami oczy. Wyciągnęła swoją dłoń w moją stronę, którą chwilę później uścisnęłam. Pogładziła drugą ręką o moją wciąż patrząc się na mnie. Jej twarz była przepełniona troską, ale również i dumą. Była dumna z faktu, iż tak starannie wykonuję swoje zadania i nie odpuszczam w dążeniu do celu. Na jej zmęczonej buzi, pełnej zmarszczek dostrzegłam również zmartwienie. Zapewne przejęła się moim stanem, widząc podkrążone oczy. Opiekuńczość była jej najbardziej zauważalną cechą charakteru.

- Rodzice byliby z ciebie dumni, Caitlin – wyszeptała, a kąciki moich ust powędrowały ku górze, jednak powróciły do swojej poprzedniej pozycji, gdy tylko wspomnienia powróciły.

Obudziłam się w przepełnionym bielą pokoju. Światło raziło moje świeżo otwarte oczy. Zakrywałam ręką twarz, aby trochę sobie ulżyć. Gdy już przyzwyczaiłam się do jasności zdjęłam swoją dłoń z oczu, które zaczęły świdrować po pomieszczeniu. Zmarszczyłam brwi i przycisnęłam powrotnie swoją rękę do głowy kiedy moje uszy zaczęły rejestrować dźwięki nie dające mi spokoju. Wciąż słyszałam tylko pik, pik, pik. Odwróciłam się w prawą stronę gdzie spostrzegłam szpitalną aparaturę. Chwila.. czy ja jestem w szpitalu? Co ja robię w szpitalu?

Próbowałam sobie cokolwiek przypomnieć jednak ból głowy, który zaczął nasilać się z każdym moim ruchem nie pomagał mi. Przejeżdżając ręką po moim czole poczułam strup, ale nie należał on do najmniejszych. Powoli, delikatnie, dotykając swoją skórę zauważyłam, że sięga on od czubka głowy aż do mojej skroni. Przerażenie całkowicie mnie pobudziło.

Na moim dekolcie znajdowały się jakieś dziwne przyssawki. Nie wiedziałam co to jest. Do moich palców miałam przyczepiony bardzo podobny sprzęt. Rozglądałam się po pokoju będąc kompletnie zdezorientowaną. Gdzie ja do cholery jestem?

Klamka opadła w dół, a drzwi otworzyły się. W ich progu stała ciocia, co uspokoiło mnie chociaż na chwilę. Kiedy przyjrzałam się jej twarzy przepełnionej smutkiem, żalem. Spostrzegłam również wory pod oczami. Rozmazany makijaż, który spływał po jej policzkach spowodowany był płaczem, mogłam to stwierdzić po jej wciąż załzawionych czarnych jak smoła oczach. Obok niej stał wysoki mężczyzna z zawieszonym na szyi stetoskopem, przyglądając mi się troskliwie. W lewej dłoni trzymał kilka kartek, a w prawej zaś długopis którym chwilę później posłużył się wpisując coś do dokumentów. Nie wiedziałam co się dokładnie dzieje.

Ciotka w końcu ruszyła z miejsca w moim kierunku i usiadła przy łóżku ściskając moją dłoń. Przypatrywała mi się dokładnie zanim spojrzała prosto w moje nieświadome niczego oczy. Odwróciła wzrok w stronę doktora aby upewnić się czy wszystko jest ze mną w porządku. Wróciła twarzą do mnie, otwierając usta, jednak nie wydając z siebie żadnego dźwięku. Zamknęła je i milczała przez około dwie minuty.

- Nawet nie wiem od czego zacząć – uśmiechnęła się bezradnie, po czym jej twarz znowu ogarnął smutek. Mocniej ścisnęła moją dłoń, przez co zaczęłam się bardziej denerwować. Po jej policzku spłynęła łza…

- Jak się czujesz? – odezwał się lekarz chcąc jakoś uratować sytuację i mnie uspokoić.

- W porządku – wymamrotałam – Ale co tak właściwie się stało? – zapytałam, a oczy lekarza jak i ciotki stały się szersze. Wymienili ze sobą pytające spojrzenia, a następnie wrócili do mnie.

- Nie…nie..nie pamiętasz? – wyjąkała ciotka, będąc wciąż w szoku. Pokręciłam przecząco głową, a ona znów odwróciła się do doktora.

- Wiesz jak się nazywasz? – spytał mężczyzna, a ja się zaśmiałam.

- Caitlin Teasel – odparłam pewnie – Mam 14 lat i jestem z Sydney.

- Miałaś wypadek – oświadczył, a moje ciało momentalnie zaczęło drętwieć. Przez moją skórę przechodziły co chwilę dreszcze. Moja twarz wyrażała każdą negatywną emocję, ale w większości niepokój. Spojrzałam niepewnie na ciocię, która siedziała ze spuszczoną głową, a następnie na lekarza. Szpitalny sprzęt monitorujący pracę mojego serca zaczął piszczeć coraz częściej. Co znowu za wypadek? To niemożliwe. 
Wróciłam wzrokiem do ciotki, której łzy zaczęły się wylewać z oczu. Rozkleiła się.

- Jaki wypadek? – zadałam pytanie patrząc na faceta zdezorientowana. Nic sobie nie przypominałam, jakby wszystko wyleciało mi z głowy, a przecież tak nie mogło być prawda?

- Samochodowy – odpowiedział – Możesz tego nie pamiętać bo dopiero wybudziłaś się ze śpiączki – oznajmił. Z każdym jego kolejnym ‘wyjaśnieniem’ jeszcze bardziej wbijało mnie w łóżko. Czułam się jakbym rozmawiała z kosmitą, ten człowiek mówił mi rzeczy w które nie byłam w stanie uwierzyć. Jaki wypadek? Jaka śpiączka?

- Ile cza…

- Tydzień. To nie taki długi czas – lekarz nie dał mi skończyć, wiedząc jakie pytanie będę chciała zadać. Spałam przez tydzień, całkowicie nieprzytomna i nieświadoma byłam przez równe siedem dni. Wciąż siedziałam nieruchomo i patrzyłam się na mężczyznę jak na wariata. A może to ja byłam wariatką? Może to jakiś głupi sen?

- Chcę się widzieć z mamą. Zabierzcie mnie do mamy – zarządziłam, a moja ciotka spuściła wzrok, nie chcąc patrzeć w moje zdenerwowane błękitne oczy. Zaczęła szukać w innego obiektu w który mogłaby się wpatrywać bez tak ogromnego cierpienia, które i tak jej towarzyszyło.

- Mamy tu nie ma… - wyszeptała wciąż szlochając.

- W takim razie chcę do taty – odparłam ciszej. Moje bicie serca znacznie przyśpieszyło, czego dopatrzył się lekarz na wydającej dźwięki w tym samym rytmie co moje serce aparaturze.

- Jego też tu nie ma Cait.. – odpowiedziała ciocia a zmarszczyłam brwi wciąż na nią patrząc.

- Więc gdzie są? Chcę ich widzieć – powiedziałam surowo.

Kobieta podniosła wzrok wbijając go w moje oczy. Przełknęłam głośno ślinę czekając na jej odpowiedź. Mocniej ścisnęła moją dłoń i wyszeptała ‘Przykro mi’ jednak ja nadal nie wiedziałam o co chodzi, wciąż czekałam na głośną i pewną wypowiedź. Jej wzrok był ciężki, jakby nosiła w sobie jakieś brzemię, coś czego nie mogła z siebie wydusić. Ponagliłam ją uściskiem ręki, ale pożałowałam tego, gdy tylko usłyszałam to co próbowała mi przekazać od wejścia do pokoju.

- Oni nie żyją.

- Wiem – mruknęłam ściskając mocniej rękę ciotki i wzdychając. – Chcesz żebym jeszcze coś zrobiła? Mam wolny czas więc…

- Przepracujesz się, Caitlin! – skarciła mnie żartobliwie – Idź już do domu, jest późno, na pewno masz lepsze zajęcia niż sprzątanie po godzinach – pożegnała mnie buziakiem w policzek i zajęła się dokumentacją.

Nie pozostało mi nic innego jak wrócić do domu. Zabrałam z wieszaka swój płaszcz i opuściłam gabinet zamykając za sobą drzwi. Sięgnęłam po torebkę z której wyjęłam kluczyki i pokierowałam się do mojego czarnego Volvo.  W pewnym sensie odetchnęłam, że nie musiałam dziś zostawać po godzinach bo nie miałam na to ochoty. Zrobiłabym to jedynie z grzeczności. Moje nogi byli zmęczone i obolałe, nie chciało mi się nawet wsiadać do samochodu, bo wiedziałam, że sprawię swoim dwóm kończynom jeszcze większy ból dociskając pedały, ale w końcu jakoś musiałam dojechać do domu, a taksówek niestety w pobliżu nie zlokalizowałam. Zanim jednak wsiadłam usłyszałam dźwięk swojego telefonu więc pośpiesznie wyszukałam go w kieszeni płaszcza i nie patrząc na ekran przesunęłam po nim palec przykładając iphone’a do ucha.

- Słucham? – zapytałam.

- Tęskniłaś? – usłyszałam dość znany mi już głos.

- Jeszcze ci się nie znudziły te durne żarty? Chyba czas żebym zmieniła numer – odparłam z obojętnością rozglądając się wokół z nadzieją wyszukania postoju taksówek, lecz na marne.

- Czemu uważasz, że żartuję? – chłopak zaśmiał się.

- Bo zazwyczaj ludzie dzwonią do mnie przedstawiając się na samym początku – prychnęłam otwierając drzwi do auta i zajmując miejsce kierowcy.

- Co zmieni fakt, że podam ci swoje dane, zaczniesz mnie szukać na facebooku? – spytał powstrzymując śmiech, który mnie nadzwyczajnie bawił.

- Oczywiście, że nie – zaprzeczyłam, jednak na mojej twarzy pojawiły się rumieńce. Muszę przyznać, że w mojej głowie zrodził się takowy plan, w końcu w XXI wieku prawie każdy posiada konto na tym nędznym, pochłaniającym czas portalu, więc.. czemu niby on miałby go nie mieć?

- Oczywiście – powtórzył szydząc ze mnie – Mam ci się przedstawić?

- Szczerze? Już mnie to nie obchodzi – burknęłam urażona, wyjeżdżając na ulicę – Zmienię numer i na tym się skończy twoja zabawa.

- Nie byłbym taki pewny. Możesz spróbować, ale i tak go zdobędę takim samym sposobem jakim zdobyłem ten. – odparł pewnie -  A tak przy okazji, bardzo ładnie dziś wyglądałaś – mruknął zadziornie co wywołało u mnie obrzydzenie.

- Śledzisz mnie? – spytałam. Po moim ciele przeszły ciarki na myśl, że ktoś mógłby teraz jechać za mną samochodem, chcąc mnie zabić. Boże Caitlin! Co w ogóle siedzi w twojej głowie?! Zdecydowanie za dużo naoglądałam się filmów kryminalnych i horrorów w których niespodziewanie ktoś pojawia się za tobą, lub cię śledzi i pragnie twojej śmierci. Powinnam ograniczyć chodzenie do kina i ściąganie filmów z internetu, odbija się to na mojej psychice.

- Może? Oh, zapomniałbym! Następnym razem sprawdź czy na pewno zamknęłaś drzwi od mieszkania – w jego głosie usłyszałam rozbawienie. Zirytowana kliknęłam czerwoną słuchawkę i wrzuciłam telefon z powrotem do torby skupiając się całkowicie na drodze. Zacisnęłam dłonie na kierownicy wyprostowując się i wbijając wzrok w ulicę, którą jechałam. Pieprzony wariat, chciał mnie tylko wytrącić z równowagi. 

Od miesiąca dostaję anonimowe telefony co kilka dni od pewnego mężczyzny…. W sumie przedyskutowałabym fakt czy jest on mężczyzną, bo jego dziecinny głos nie pozwala mi być stuprocentowo pewną. Nie wiem kim jest, ani skąd ma mój numer, nigdy go nie widziałam. Z czasem jego telefony pojawiają się coraz częściej, a w dodatku są przerażające - potrafi powiedzieć mi w co jestem ubrana, co jadłam rano, gdzie byłam przez cały dzień. Myślałam nad zmianą numeru, ale obawiam się, że nie pomoże mi to na dłuższą chwilę. Zgaduję, że ta opcja starczyłaby na tydzień. Zgłoszenie mojego prześladowcy na policję również przeszło mi przez myśl, tak samo jak to, że mogę pogorszyć sprawę. Pozostaje mi jedynie nadzieja, że chłopak znajdzie sobie inny cel, a mnie zostawi raz na zawsze w spokoju.

Zaparkowałam auto na parkingu tuż przy bloku i wyciągnęłam kluczyki ze stacyjki. Upewniłam się, że wszystko, czego potrzebowałam znajduje się w torebce i zabierając ją ze sobą, wysiadłam z samochodu, zamykając go oraz włączając autoalarm. Jak to zazwyczaj jest w damskich torbach, musiałam się wysilić, aby znaleźć klucze do mieszkania, które oczywiście tak po prostu wrzuciłam. Zakręciłam już w stronę bloku i powoli zbliżałam się do domofonu, kiedy kątem oka spostrzegłam światło po prawej stronie. Podniosłam głowę do góry, a gdy zobaczyłam palącą się lampkę w moim mieszkaniu bicie mojego serca momentalnie przyśpieszyło, a klucze mało co nie znalazły się na ziemi. Ktoś jest w moim mieszkaniu!

Mieszkałam na pierwszym piętrze ze względu na to, że to właśnie tam były najtańsze "apartamenty". Będąc całkowicie szczerą - nie znalazłam w tym bloku wolnych mieszkań na jakimkolwiek, innym piętrze. Nie ma się czemu dziwić, większość woli mieszkać chociażby piętro wyżej aby mieć pewność, że nikt nie będzie wspinał im się na balkon. Ja takiego przekonania nie posiadałam, a już zdecydowanie teraz kiedy wiedziałam, że ktoś właśnie się krząta po moim salonie.

Ponownie sięgnęłam ręką do swojej torebki tym razem wyciągając z niej gaz pieprzowy. Nie dam się napastować i zastraszać jakimś durnym gnojom! – postanowiłam w myślach. Wsadziłam klucz do drzwi wejściowych od całego bloku i nie robiąc większego hałasu weszłam po schodach na pierwsze piętro. Powtórzyłam czynność z kluczem przy drzwiach od mieszkania, jednak nie mogłam ich przekręcić. Były otwarte. Wsunęłam moją dłoń na klamkę pociągając ją w dół i pchając delikatnie w stronę środka domu. Panowała cisza, nie słyszałam nikogo. Moje ciało odmawiało mi posłuszeństwa i wcale nie chciało przekroczyć progu. Stałam nieruchomo, jedynie przebiegając wzrokiem pomieszczenie z daleka. W końcu odważyłam się ruszyć i przesunęłam prawą nogę w przód, a lewa podążyła za nią, tak o to znalazłam się w środku mieszkania wraz z włamywaczem. Przełknęłam ślinę i mocniej ścisnęłam gaz, który wciąż znajdował się w mojej prawej ręce. Lewa zaś odłożyła torebkę na komodę znajdującą się tuż przy drzwiach wejściowych. Moje uszy zarejestrowały dźwięk kroków, które z każdą sekundą słyszałam coraz lepiej. Dochodziły z korytarza.

Wzięłam głęboki wdech po czym pełna odwagi wyskoczyłam zza ściany wystawiając sztywno rękę z gazem w stronę napastnika. Zacisnęłam mocno oczy nie chcąc widzieć w pierwszej chwili osoby, która prawdopodobnie stoi teraz przede mną i krzyknęłam zdesperowana.

- Stój albo oberwiesz! – wyrwało mi się z ust.

Gdy dostałam w odpowiedzi ciszę zdecydowałam się otworzyć oczy i ujrzeć włamywacza. Jedzenie podchodziło mi pod gardło, jednak kiedy uniosłam jedną powiekę do góry ciśnienie opadło.

- O mój Boże, Dan! – krzyknęłam ze zdziwienia.

Moja twarz automatycznie zmieniła kolor na czerwony. Spaliłam się ze wstydu. Od razu odłożyłam gaz na komodę, a następnie objęłam mojego przyjaciela w ramach przeprosin. Liczyłam też, że nie zauważy mojej twarzy oblanej nawet nie różowymi, a po prostu krwistymi rumieńcami.

- W porządku – zaśmiał się brunet – Chociaż nie powiem, trochę mnie wystraszyłaś.

- Tak jak ty mnie – oderwałam się wreszcie od chłopaka, kiedy przestałam odczuwać silne wypieki – Jak się tu dostałeś?

- Nie zamknęłaś drzwi – odparł – Dzwoniłem, aż w końcu pociągnąłem za klamkę. Wszedłem i pomyślałem, że poczekam na Ciebie – Dan wyjaśnił, obdarowując mnie swoim szarmanckim, śnieżnobiałym uśmiechem.

Zaklęłam w myślach. Jak mogłam być tak nieodpowiedzialna i nie zamknąć drzwi? Byłam święcie przekonana, że jednak to zrobiłam! Idiotka - skwitowałam samą siebie w głowie. Miałam ochotę spoliczkować samą siebie. Jestem ostatnio bardzo zdezorientowana; myślę o niebieskich migdałach przez co zapominam o ważnych rzeczach.

- Napijesz się czegoś? – zapytałam odbiegając od tematu. Zdjęłam pośpiesznie swój płaszcz o którym także zapomniałam i powiesiłam go, następnie pędząc do kuchni i wstawiając wodę.

- Właściwie to wpadłem tylko na chwilę -  Dan machnął ręką, abym nic nie przygotowywała po czym oparł się o framugę lustrując mnie od góry do dołu. Skrzyżowałam ręce na piersiach i podniosłam brwi do góry, po czym zaczęłam się śmiać z jego wyrazu twarzy. Wyglądał niczym napalony pedofil, który najchętniej wpadłby teraz do mojej sypialni. Jego brązowe tęczówki błyszczały pod wpływem światła co dawało im efekt seksownego, urzekającego spojrzenia. Dan zdecydowanie należał do kręgu przystojnych i pociągających chłopaków. Wysoki, o nieskazitelnej, delikatnie opalonej skórze, ciemnowłosy dwudziestolatek z możliwością łamania serc każdej napotkanej na swojej drodze dziewczynie – dokładnie tak można by było go określić. Pomijając wygląd, Dan był naprawdę sympatycznym chłopakiem. Zabawny, pełny energii, poważny kiedy trzeba i dbający o najbliższych, mój przyjaciel. Życie bez niego byłoby zdecydowanie nudne.

- Chciałem Cię zapytać, czy nie wyszłabyś w piątek na imprezę ze mną i Cassie, dawno nasza trójka nie balowała na mieście więc pomyślałem, że możemy do tego powrócić – powiedział Dan, a moje kąciki ust powędrowały ku górze.

Bez wahania się zgodziłam. Siedzenie w piątkowy wieczór samotnie przed komputerem nie znajdowało się na pierwszym miejscu mojej listy rzeczy do wykonania. Byłam wręcz szczęśliwa, że znowu będę mogła spotkać się na mieście z Cassie i trochę zaszaleć, a także z nią porozmawiać. Nie mieszkamy blisko siebie, a nasze godziny pracy niestety się różnią, więc to był doskonały pomysł, aby się zobaczyć w miejscu gdzie na pewno nie będzie dla niej daleko jak i dla mnie czy Dan’a, który mieszka kilka ulic od mojego domu.

Kiedy brunet opuścił moje mieszkanie zamknęłam drzwi dwukrotnie się upewniając czy na pewno mi się to udało. W końcu wcześniej myślałam, że to zrobiłam więc tym razem zamierzam się sprawdzać zanim zacznę robić cokolwiek innego w domu.

W końcu spokój. Mogłam odetchnąć i odpocząć po ciężkim dniu pracy. Poszłam więc wziąć prysznic, aby się trochę rozluźnić i orzeźwić. Krople wody spływające po moim ciele dawały mi ukojenie i świadomość, że na dziś to już koniec roboty i mogę swobodnie korzystać z wieczornego czasu, który mi jeszcze został. Na moje nieszczęście było go niewiele, dochodziła dwudziesta druga.  Wyszłam spod prysznica okrywając się ciepłym szlafrokiem w kolorze bieli. Rozkoszowałam się zapachem żelu, który bił z mojego ciała. Przetarłam lustro, które pod wpływem zamkniętych drzwi od łazienki i ciepłej wody całe zaparowało, po czym zmyłam swój minimalny makijaż. Spięłam swoje wilgotne włosy w koka, a następnie powędrowałam do pokoju, aby wyjąć z szafki jakieś ubranie.

Stanęłam w progu, wpatrując się w moje łóżko ze zdezorientowaniem. Na mojej pościeli znalazł się czerwony bukiet róż. Podeszłam bliżej sprawdzając czy może jest w nich liścik, jednak nic takiego nie znalazłam. Dan kupił mi kwiaty? Ale po co?

Dźwięk mojego telefonu wyrwał mnie z zastanowienia. Szybko pobiegłam do salonu w którym znajdowała się moja komórka i od razu odebrałam połączenie.

- Mam nadzieję, że lubisz czerwone – po raz kolejny usłyszałam głos mojego prześladowcy.

- To od ciebie? – zapytałam, kiedy zdałam sobie sprawę, że ten psychopata był w moim mieszkaniu.

Krew w moich żyłach zaczęła płynąć zdecydowanie szybciej. Niewiarygodne, do czego mogą posunąć się ludzie. Nie mogłam uwierzyć, że ten człowiek tak po prostu wszedł do mojego mieszkania. Od razu zaczęłam się zastanawiać, czy chłopak niczego nie ukradł. Zdecydowanie powinnam zgłosić to na policję!

- Nie wystraszyłem cię, prawda? Moja rada była szczera, powinnaś sprawdzać czy zamykasz drzwi – zaśmiał się, przez co moje ciśnienie jeszcze bardziej podskoczyło.

- Ty popieprzony psychopato, włamałeś mi się do mieszkania!

- Wolałbym jakbyś mi podziękowała i powiedziała, że kwiaty bardzo ci się podobają – wyczułam w jego głosie zadowolenie.

 - Dupek – rzuciłam, rozłączając się.

Nie mogłam w to uwierzyć, że ten człowiek był w moim domu, w moim pokoju i mógł wziąć sobie z niego cokolwiek tylko chciał. Jak mogłam być taką gapą? Chyba nigdy sobie tego nie wybaczę. Jak ja w ogóle teraz zasnę? A co jeśli dorobił sobie klucze i przyjdzie w nocy, żeby zrobić mi krzywdę?!

Przez całą noc zastanawiałam się ‘ A co by było gdyby… ‘ oraz modliłam się, aby nikt nieproszony mnie nie odwiedził. Moje zmęczone oczy odpuściły dopiero około czwartej nad ranem. Świetnie.. trzy godziny snu… ciotka mnie chyba zabije.