Epilog

muzyka: klik

Właśnie kończyła wypisywać oświadczenie, kiedy wybiła godzina dwunasta. Został ostatni punkt i nawet się nie zawachała, aby złożyć na papierze podpis wraz z datą. Odłożyła długopis i przesunęła kartkę dłonią po blacie w stronę sekretarki. Dziewczyna niechętnie wzięła dokument i podbiła go pieczątką kancelarii.

- Po prostu muszę – wypaliła w końcu – Jesteś tego pewna, Addelaine?

Brunetka popatrzyła na nią, ciepło się uśmiechając. Chwilę później, poczuła na swoim ramieniu dotyk. Odwróciła się i spojrzała na Dave’a stojącego tuż za nią.

- Jak niczego innego w życiu – odparła, patrząc prosto w jego oczy.

Sekretarka przekazała teczkę z pozostałymi papierami Levinson.

- Dziękuję Ci za współpracę – powiedział, wysuwając do niej dłoń, którą chwilę później uścisnęła.

- Ja również, Dave – kiwnęła głową pewnie, posyłajjąc mu kolejny uśmiech. Zerknęła na zegarek i pożegnała się prędko, aby zdążyć ze wszystkim na czas. Zabrała dokumenty wraz ze swoją torbą, a potem pokierowała się do windy. Jej twarz była rozpromieniona, a w oczach widać było szczęście – nawet głupi by to spostrzegł. Nikt nie widział wcześniej takiej Addelaine - innej, wyjątkowej, radosnej.

Po raz ostatni w kancelarii słychać było tupot jej szpilek. Zbiegła po schodach prowadzących do wyjścia. Otworzyła pewnie drzwi i chwilę później wiatr muskał jej twarz. Rozpięła pierwszy guzik koszuli, tuż przy kołnierzyku. Oddychała świeżym powietrzem, jednak dla niej to było coś więcej. Jakby ktoś odwiązał linę, która wcześniej zaciskała się na jej gardle. 

Czarny duży suv z przyciemnionymi szybami zatrzymał się przed budynkiem kancelarii. Drzwi od strony kierowcy otworzyły się, a z samochodu wysiadł Ashton. Wyglądał trochę inaczej. Zamiast czarnego t-shirtu, miał na sobie luźną kolorową koszulę w kratę z podwiniętymi rękawami. Włosy spiął w kucyk, a brodę ogolił. Jego oczy nie były już podkrążone, ani sine. Zdawał się być w dobrej kondycji – takiej, w jakiej Addelaine jeszcze nie zdążyła go zobaczyć.

Irwin stanął przed brunetką i rozłożył ręce.

- Nie boisz się, że za chwilę zjedzie się tutaj policja? – zapytała, a w jej głosie wyczuć się dało przejęcie.

- Chyba nie sądziłaś, że nasze drogi rozejdą się bez pożegnania? – zapytał, unosząc brwi i uśmiechając się szeroko.

Addelaine odpowiedziała uśmiechem i rzuciła się w ramiona Ashtona, który mocno przycisnął ją do siebie.

- Dziękuję – szepnął, całując jej dłoń.

- Nie, to ja Ci dziękuję, Ashton – odparła.

- Nie masz za co, po prostu to powiedz, Levinson – poprosił i ujął jej twarz dłońmi, dodając – Chcę usłyszeć, jak to mówisz.

Kąciki ust Addelaine uniosły się, a oczy rozbłysły.

- Jestem szczęśliwa – wypowiedziała dwa magiczne słowa, które wywołały uśmiech na twarzy Ashtona i nieopisaną radość. Nigdy wcześniej nie cieszył się ze szczęścia drugiej osoby, jak w przypadku Addelaine. Czuł ulgę oraz satysfakcję. – Wolna i szczęśliwa – dodała brunetka, a Irwin przytulił ją ponownie.

- Będzie mi Ciebie brakować, Levinson – westchnął – Cholernie brakować.

Addelaine zacisnęła dłonie na jego koszulce. Jej oczy załzawiły się.  

- I wiem, że powinienem żałować tego wszystkiego, ale nie żałuję – wyznał – Bo czasami złe wybory prowadzą do dobrych miejsc, a ja lepiej nie mogłem trafić – popatrzył na brunetkę - Dzięki Tobie jestem wolny.

- Teoretycznie – zauważyła złośliwie – Bo ASIS chciało mieć was obu, więc z pewnością będzie szukało powodu, dla którego...

- Oboje wiemy, że świata, w którym żyje nie da się opuścić – wtrącił – Na pewno nie będąc żywym.

Po jego słowach, Addelaine przytaknęła ze smutkiem wymalowanym na twarzy, bo przypomniał jej o zmarłym bracie. Ashton zauważył jej przejęcie i dłonią sięgnął do jej podbródka, by unieść głowę. Chciał jeszcze raz spojrzeć w jej oczy.

- Ale można go zmienić – dodał z uśmiechem, na który Levinson odpowiedziała tym samym.

Addelaine ponownie objęła Ashtona.

- Żegnaj, Ashtonie Irwinie.

Podeszła do samochodu i otworzyła drzwi od strony kierowcy. Rzuciła swoje rzeczy na siedzenie. W Wzięła głęboki wdech i wypuściła powietrze, jakby pozwalała uciec ciężkiemu brzemieniu, które do tej pory nosiła. Następnie zdjęła żakiet i podwinęła rękawy koszuli. Sięgnęła do reklamówki, z której wyciągnęła stare trampki. Założyła je, chowając do siatki piękne klasyczne szpilki. Schowała tam również żakiet. Już miała wsiadać, ale zerknęła na teczkę, którą otrzymała od sekretarki. Sięgnęła po nią i chwilę patrzyła. Uśmiechnęła się pewnie i wrzuciła papiery do reklamówki, którą zabrała z samochodu i podeszła do ławki, obok której znajdował się śmietnik. Miała chwilę zawahania, ze względu na mały sentyment, jaki wciąż jej towarzyszył. Ale wyrzuciła wszystko i wróciła do auta. Ashton posłał jej szeroki uśmiech i już miał puścić ją wolno, po czym odejść, ale została jedna nierozwikłana zagadka, która nie dawała mu spokoju.

- Addelaine – zawołał, a ona odwróciła się – Ani ty, ani moi przyjaciele nie mówiliście mi, jak to się stało – powiedział z delikatnym wyrzutem.

Brunetka wzięła głęboki wdech, a następnie zamknęła drzwi SUV’a i wróciła do Ashtona, by uporządkować ostatnią – najbardziej bolesną ze spraw.

- To była tragedia i cud w jednym – rozpoczęła ciężko, starając się nie patrzeć na wyraz twarzy blondyna – Chciała popełnić samobójstwo, ale kula, jaką sobie wstrzeliła ominęła lewą półkulę, a w tym najważniejsze partie mózgu odpowiadające za takie funkcje, jak oddychanie czy bicie serca. Niestety, ale w tym przypadku nie było szans na odratowanie po odkryciu prawdy, a szanse były małe nawet przed. Nie mogli nadstawiać pewnego życia nad wątpliwe.

- Czy… czy ona wie? – Irwin niepewnie rzucił to pytanie, a była adwokatka cicho przytaknęła.

Ashton skinął głową, ale Addelaine widziała pojawiający się w jego oczach ból – ten sam, z jakim spotkała się, kiedy wyznała mu po raz pierwszy, co stało się z Caitlin. Dłonią dotknęła jego ramienia i spojrzała na niego ze współczuciem. Wiedziała, że to nie jest dla niego łatwe do zaakceptowania, ale była mimo wszystko pewna, że sobie z tym poradzi. Na swój sposób.

- Musisz jechać, Ash – ponagliła mężczyznę – To twoja szansa, wykorzystaj ją.

Jeszcze raz pożegnali się, a potem poszli w swoje strony. Addelaine zajęła miejsce w nowoczesnym BMW, a on w swoim ulubionym kilka lat starszym SUVie. Już miała włączać nawigację, która prowadziła na lotnisko, jednak zatrzymała swój wzrok na wystającym papierze w schowku nowego samochodu. Otworzyła go, po czym wzięła do rąk zamieszczoną kopertę. Wyjęła z niej kartkę, na której napisano: „Pomyślałem, że powinno Ci towarzyszyć…”. Ponownie sięgnęła do koperty, z której wyjęła fotografię – jej i brata. Uśmiechnęła się, a jedna samotna łza spłynęła po jej policzku. Spojrzała w stronę ciemnego auta, w którym szyba od strony kierowcy zsuwała się. Zobaczyła w odbiciu lusterka twarz Ashtona i ruch jego ust, które wyraźnie szeptały.

- Bądź wolna, Addelaine Levinson.

Ryk silnika jego Toyoty RAV 4 rozbrzmiał, jak tylko zobaczył Addelaine mówiącą nieme „Dziękuję” i ruszyli. Odprowadziła wzrokiem odjeżdżający samochód, po czym sama odpaliła silnik swojego wozu. Wyjechała z parkingu, kierując się na najbliższe lotnisko.

~*~

Calum przemierzył prawie godzinę drogi, by dotrzeć do znajomego już mu doskonale cmentarza. Jego ręce znów zaczęły się pocić, a bicie serca przyśpieszać. Nienawidził tego uczucia, które było spotęgowane, ponieważ ten dzień nie należał do tych samych, co wcześniej. Przyszły zmiany, których się obawiał, a w tym – sama prawda. Nie było już kłamstw, oszustw czy niedokończonych historii. To miał być koniec, a jednocześnie początek, a to było bardzo stresujące.

Zaparkował tuż przy cmentarzu. Widział, że kilka metrów dalej czeka Michael. Stał swobodnie, jak gdyby nic nie miało się zdarzyć. Ubrany w ciemne spodnie i białą dla odmiany bluzę wyglądał tak naturalnie i niewinnie. Gdyby tylko ludzie wiedzieli, że za paskiem od spodni spoczywa zapewne pistolet dobrze przykryty koszulką.

Hood na jego widok, pośpiesznie opuścił samochód i pobiegł do drzwi od strony pasażera. Otworzył drzwi, a potem rozpiął pas i sięgnął po mniejszą od niego o ponad połowę dłoń, która natychmiast została uściśnięta.

Na ziemię skoczyła ochoczo młoda dziewczynka o jasnych, błyszczących w słońcu włosach i bladej twarzy. Miała piękne błękitne oczy i słodkie, pulchne policzki. Na jej ciele widniała bordowa, jesienna sukienka, a ramiona okryte były kurtką. Nosiła czarne kalosze na wypadek, gdyby miał spaść deszcz. Kurczowo ściskała rękę Caluma, jednak gdy spostrzegła Michaela, prędko pobiegła w jego stronę nie bacząc na Hooda, a także wysiadającego z tylnej części samochodu opiekuna, który prosił, by się zachowywała odpowiednio.

- Niesforna, jak co dzień – skomentował krótko starszy mężczyzna, który towarzyszył tej dwójce.

Kiedy znaleźli się tuż obok Clifforda, ściskającego w ramionach blondwłosą, przypisany jej opiekun szybko ją skarcił, mimo że nawet go nie słuchała. Szybko ciągnęła mężczyzn na cmentarz, pędząc między alejami, które perfekcyjnie znała. Potrafiła rzucać nazwiskami wyrytymi na nagrobkach zamiast nazwami uliczek, w które powinna była skręcić. Uznawali to za zabawne, a jednocześnie nieco przerażające, ale ten sposób zapamiętywania udowadniał im, że jest podobna do swojego ojca. Mimo że nie chcieli, by szła w jego ślady.

Zanim dotarli do odpowiedniego miejsca, ona już tam była. Siedziała na ławce, trzymając w dłoniach różę, którą zabrała z samochodu. Mówiła, cały czas - nawet, kiedy do niej podeszli. O wszystkim; szkole, znajomych, opiekunie, pogodzie, jedzeniu. A gdy wreszcie skończyła, wstała i odłożyła różę, po czym uklękła i zaczęła się modlić. Calum i Michael czuli kłucie w sercach, gdy ją oglądali. Może były to rutynowe spotkania, do których zarówno oni, jak i ona się przyzwyczaili, to cierpienie ich nie opuszczało. Ale dziś był dzień, w którym mogli je zmniejszyć.

Dziewczynka przeżegnała się i wstała, otrzepując szybko kolana. Popatrzyła na Caluma, a później skrzyżowała ręce na klatce piersiowej i zatupała nogą.

- Co? – spytał Hood, śmiejąc się.

- Co?! – odparła z poirytowaniem – Wujku! Zawsze przywozisz mi niespodzianki! Nie udawaj! – powiedziała oburzona, mierząc go wzrokiem.

Ciemnowłosy podszedł i przykucnął przy niej, a następnie dłonią potargał jej włosy spotykając się tym samym z głośnym piskiem.

- Ellie, Ellie – zawołał – Nigdy nie odpuszczasz, co?

- Jak tata! – krzyknęła od razu.

Michael uśmiechnął się, wtrącając do konwersacji kilka swoich słów.

- A skoro już o tacie mowa…

- Pamiętasz, jak mówiłem, że przyjdzie czas, kiedy go w końcu zobaczysz? – zapytał Calum, unosząc brew chcąc pobudzić jej zainteresowanie.

Mała blondyneczka rozszerzyła oczy i otworzyła usta w geście ekscytacji.

- Czy to dziś!? Czy to dziś?!

Michael spojrzał w przestrzeń i wtedy kąciki jego ust uniosły się. Wrócił wzrokiem do dziewczynki, która od razu zauważyła szczęście wymalowane na jego twarzy i zaczęła błagać, by coś powiedział.

- Po prostu się odwróć, Ellie – poprosił Clifford, a wtedy spojrzała za siebie.

Ujrzała blondwłosego mężczyznę, ze łzami w oczach. Okryty licznymi tatuażami aż po szyję, które starał się ukryć pod elegancką koszulą chociaż na to spotkanie, by przedstawić się jak najlepiej. Klęczał przed nią, lekko zgarbiony, nie mogąc oderwać od niej wzroku. Oglądał wzrokiem każdy jej szczegół – była tak bardzo podobna, prawie identyczna.

Gdy obdarowała go tym swoim czarującym uśmiechem, jakiego jeszcze do tej pory nie dano mu było ujrzeć, jego serce nigdy wcześniej nie bvło tak miękkie i delikatne. Nawet nie wiedział, kiedy rozszerzył ręce by chwilę później po jej przybiegnięciu, chwycić ją w ramiona i już nigdy nie wypuścić.

Jego życie znowu miało sens.

Niespodziewanie z jego kieszeni wypadła koperta, którą Ellie szybko podniosła. Zerknęła na swojego ojca niepewnie, ale gdy skinął w stronę nagrobka, wiedziała już, co należy zrobić. Podeszła do płyty nagrobnej, gdzie widniała inskrypcja i wcisnęła białą kopertę do szarej skrzyneczki, jaka znajdowała się pod opisem osoby zmarłej, jaką zorganizował lata temu Michael.

Na jej środku widniał duży pochyły napis „Dla Caitlin”. List, który był zamieszczony w kopercie nigdy nie został odczytany.