Nad Adelaide wysoko unosiło się słońce, a
białe chmury rozpływały się na niebie. Właśnie dochodziła godzina dwunasta, co
ogłosiły dzwony w kościele Saint Andrewsa, które słyszeli nawet obecni na sali
rozpraw ludzie, w Adelaide Magistrate Court. Każdy zajmował swoje poprzednie
miejsca, starając się utrzymać ciszę, jaka panowała w pomieszczeniu. Ale pomimo
tego dziwnego spokoju, wielu z nich denerwowało się, zwłaszcza ci, którzy byli
oceniani, a później musieli wysłuchać werdyktu od sądu najwyższego. I nawet otwarte
szeroko okna nie pomagały im we wdychaniu świeżego powietrza, bo nie dochodziły
do ich ust. Oddech uwiązywał w gardle, które jakby było zaciskanę przez sznur
mający pociągnąć winnego do góry, kiedy sąd wygłosi przemówienie. Bo przecież
więzienie jest swego rodzaju wyrokiem śmierci.
Siedemnastoletni Gary Oldman siedział na
krześle oparty łokciami o blat stolika. Kajdanki, które założono mu przed samym
wejściem na sale uciskały jego nadgarstki, ale nie mógł narzekać. Pomimo braku
swobody w rękach, wolał oglądać salę rozpraw niż - więzienną norę, w której
spędził pięć lat.
Obok niego spoczywała dość młodo
wyglądająca jak na swój wiek, brunetka o pięknych i dużych błękitnych oczach.
Nie mógł ukryć swojego szczęścia, gdy dowiedział się, że to właśnie ona – Addelaine
Levinson – będzie reprezentować go w sądzie i walczyć o uniewinnienie. Jedna z
najlepszych, wschodząca gwiazda jeżeli chodzi o prawo oraz jedyna w swoim
rodzaju dwudziestodziewiącioletnia Addelaine będąca dopiero od dwóch lat w
branży, wznosiła się na szczyty po ciężkiej pracy.
- Proszę wstać, sąd idzie.
Drzwi otwarły się, a starsza kobieta o
imieniu Janette, odgrywająca tego dnia rolę Wysokiego Sądu weszła na salę,
kierując się na swoje miejsce. Addelaine splotła palce u dłoni z cierpliwością,
a także opanowaniem obserwując każdy ruch kobiety. Wewnątrz umierała z
ciekawości dotyczącej werdytku, jak i również martwiła się możliwością
przegranej, ale nie umiała tego okazać, zwłaszcza przy swoim kliencie.
- Wszystko będzie dobrze – powtarzała klientowi,
a także sobie w myślach, ponieważ pewna wątpliwość utkwiła w jej głowie nagle i
całkiem niespodziewanie.
- Świetnie się spisałaś, Addelaine -
odparł Gary, chłopak oskarżony o usiłowanie zabójstwa swojej siostry, które
naprawdę zostało dokonane przez jej narzeczonego, ale ten zaś był niczym lis -
odegrał niewinnego, osądzając swojego byłego przyjaciela. Wykazał się sprytem,
na czym nie skorzystał na pewno Gary, którego widok policji przed domem
zszokował, a już samo oskarżenie wyraźnie załamało. - Widocznie właśnie w ten
sposób miałem rozplanowane życie..
- Stul pysk, Gary - fuknęła po cichu, aby
nikt nie usłyszał, jak odnosi się do własnego klienta w tym samym czasie
mierząc wzrokiem sędzinę. Próbowała uzyskać odpowiedź na swoje pytanie
zwyczajnie patrząc na kobiecinę, aczkolwiek jej wyraz twarzy nie mówił niczego,
co mogłoby dać chociaż wskazówkę.
Usiadła, a za nią zajął miejsce każdy
człowiek obecny na sali. Staruszka zamlaskała, założyła okulary i otworzyła
dokumenty. Zerknęła to na prokuratora, to na oskarżonego, to na Addelaine.
Bąknęła coś niezrozumiałego pod nosem i wróciła do śledzenia wzrokiem treści
tekstu zawartego w teczce. Nie minęło dziesięć sekund, a Janette zamknęła akta
gwałtownie, rozbudzając każdą znudzoną osobę na sali uderzeniem. Każdy uniósł
głowę, otwarł usta i czekał, aż Wysoki Sąd wyda oświadczenie.
- Wysoki Sąd uznaje Garego Adama Oldmana niewinnym
popełnienia zabójstwa swojej młodszej siostry...
Kilka osób wstało, niektórzy bili brawo,
inni rzucali oszczerstwami udając, że nie słyszą młotka, którym tłukła o stół
staruszka próbując zapanować nad chaosem, jaki powstał po krótkim jednak
poruszającym zdaniu.
Brunetka siedziała spokojnie na swoim
miejscu. Zamknęła oczy, westchnęła i uśmiechnęła się. Czuła tylko jak Gary
obejmuje ją i zaczyna płakać w ramię. Cóż za ulga!
- Nigdy nie będę w stanie odwdzię… -
szepnął do jej ucha, a ta odsunęła się posyłając mu piorunujące spojrzenie.
Pokręciła przecząco głową.
- W podzięce możesz tylko pójść do swojej
rodziny i cieszyć się życiem – odparła.
Ten widok ocieplał jej serce przy każdej
wygranej sprawie. Nasycała się natomiast wyraźną złością prokuratora, który
opuszczał salę trzaskając z impetem drzwiami. Uwielbiała oglądać wściekłych jej
wygraną ludzi, którzy wcześniej przewidywali przegraną nowej adwokatki o słabym
doświadczeniu. Takie reakcje motywowały ją do dalszego działania. Zdążyła
nauczyć się przez te kilka lat, jak każdy w tym zawodzie był pełen zawiści,
kiedy drugiej osobie powodziło się zbyt dobrze. Wiele razy stawiano jej kłody
pod nogi, żeby w późniejszym czasie oglądać upadek po upadku. Ale w porównaniu
do innych, Addelaine potrafiła znajdować w takich sytuacjach plusy i wyciągać
wnioski, które przełożyły się na jej teraźniejsze działania. Dobra była z niej
uczennica, co można tylko oglądać podczas rozpraw. Odnosiła przecież same
sukcesy.
Prasa zaatakowała kobietę tuż po
opuszczeniu budynku. Uśmiechała się sztucznie, ponieważ ostatnią rzeczą, jaką
lubiła były właśnie rozmowy z mediami, które starały się wyszukać jak najwięcej
błędów lub nowinek w jej wypowiedziach.
- Panno Levinson, kolejna sprawa
zakończona pozytywnie jeżeli chodzi o panią, co dalej?
- Czy weźmie pani coś trudniejszego?
- Kiedy rozprawa dotycząca Adamsa?
- Czy jest pani męża?
Na szczęście od odpowiedzi i blasku fleszy
wyratował ją dzwoniący telefon. Odeszła na bok przy asekuracji policjantów.
Pomimo kamer, które wciąż skierowane były ku niej, odebrała przychodzące
połączenie, bo nie miała czasu na ucieczkę i ukrywanie się przed dziennikarzami
łaknącymi świeżych informacji.
- Witaj.. – powiedziała, ledwo słysząc co
jej pracodawca mówi przez wrzaski docierające zza jej pleców – Liczyłam na
jakieś gratulacje… a potem urlop… Rozumiem.. Ostatnia sprawa przed przerwą?
Jasne… Czyja… Powtórz, bo nie usłyszałam… Co takiego?!
Transmisja została przerwana, a na ekranie
pojawiła się dziennikarka prosto ze studia.
Właśnie
tak potoczył się wczorajszy proces pana Oldmana, który odniósł zwycięzstwo
dzięki…
Nagle któryś z ochroniarzy przełączył
kanał, a na monitorze pojawila się prezenterka programu Sunrise 7 opowiadająca
o zdrowej żywności. Kilku więźniów pomrukiwało pod nosem z niezadowolenia. Reszta
natomiast powróciła do poprzednich czynności, odrywając się od ekranu
telewizora. Przy jednym ze stolików rozbrzmiały głosy kilku mężczyzn, którzy
popadli w dyskusję na temat obejrzanych wiadomości.
- To nie w porządku, że jacyś mordercy
dostają szansę na wyjście, a my musimy siedzieć w tej klitce! – oburzył się
młody rudzielec z prawej części stołówki.
- Cóż, jeżeli Cię to pocieszy Andre, to
jeden psychopata na pewno stąd nie wyjdzie – odparł drugi nastolatek, kiwając
znacząco głową.
Średniego wzrostu blondyn siedzący przy
ostatnim stoliku uniósł głowę, aby rzucić spojrzenie chłopakowi z drugiej
strony sali, który odważył się wspomnieć o nim, nawet w sposób sugestywny.
Palcami obracał plastikowy widelec zataczając nim koła, niczym chodzącą
wskazówką na zegarze. Nieprzyjemny gorąc wypełniał jego ciało, a przypływ
energii, jaki go dopadał nie wskazywał na nic dobrego. Starał się pohamować,
próbował myśleć o przyjemnych rzeczach, jakich doświadczył w swoim życiu, ale
na nic szły jego wszelkie ćwiczenia dojścia do opanowania. Miał ochotę wziąć
plastikowy widelec i wbić go prosto w gardło tego szczyla, który śmiał
przeszkadzać mu w konsumpcji posiłku. Patrząc na niego wyobrażał sobie, jak
spiera go na kwaśne jabłko lub skręca kark, oddając w ręce kostuchy. Zaciskał
pięść na blacie stołu i już miał wstać w celu ataku, gdy niespodziewanie
usłyszał po raz drugi tego wieczoru swoje nazwisko. W pomieszczeniu przestało
być duszno, ciśnienie opadło, a napięcie znikło. Wszyscy jednocześnie zamilkli,
a on odwrócił głowę, żeby zerknąć na ochroniarza, który przerwał mu prawdopodobne
dokonanie mordu na więźniu.
- Masz gościa – warknął, po czym wskazał
dłonią na wyjście.
Mężczyzna odłożył widelec, który wcześniej
miał mu służyć za narzędzie zbrodni. Po raz ostatni zerknął chłodno na
młodzieńca szukającego rozrywki. Później udał się za mundurowym, prosto do sali
wizyt.
Blondyn wszedł do pokoju, a ochroniarz
chwilę później przymknął drzwi. Kiedy więzień odwrócił się, ujrzał średniego wzrostu
faceta. Światło, które padało na jego twarz sprawiało, że wyglądał bardziej blado
niż zazwyczaj. W pół otwartymi oczyma lustrował jego więzienny kostium, zaciskając
mocno usta. Szybko wymienili ze sobą spojrzenia i pokiwali głowami w akcie
powitania. Usiedli naprzeciwko siebie. Kiedyś zdawałoby się, że byli dwoma
nierozłącznymi przyjaciółmi, którzy godzinami potrafili rozmawiać o błahostkach,
jednak ten czas najwyraźniej minął, a oni stali się zwykłymi znajomymi,
uwikłanymi w rutynie, czyli krótkich spotkaniach od czasu do czasu w tej samej sali,
tego samego koloru, o tym samym czasie. I każda ich dyskusja rozpoczynała się w
ten sam sposób.
- Jak się czujesz? – Odezwał się jako
pierwszy ciemnowłosy obdarowując swojego kumpla troskliwym spojrzeniem, jednak
ten nie odpowiedział. Cień słabego uśmiechu przebiegł po jego twarzy. Ileż to
razy słyszał tego typu pytania. Nie śmiał już więcej odpowiadać. Bo jak mógł
czuć się siedząc za kratkami przez tak długi czas? Michael miał na pewno swoje
wyobrażenie jego dni, więc dlaczego pytał? Nieświadomie nakładał większy ciężar
na więźnia przypominając mu, gdzie dokładnie się znajduje. A Ashton chciał zapomnieć,
uznać więzienie za swój dom, a wykonywanie czynności o odpowiedniej godzinie za
codzienność, której trzyma się szary człowiek.
- Nie zmieniłeś się za bardzo – odparł nieco
opryskliwie – Brak kolorowych pasemek sprawia, że wydajesz się dojrzały, ale na
pewno w duszy nadal jesteś tym samym dzieciakiem kochającym gry komputerowe i
lenistwo – stwierdził, ale po przemyśleniu swoich słów, westchnął i dodał. –
Chociaż co ja mogę teraz wiedzieć, właściwie nic.
Ashton nie ukrywał swojego żalu względem
Michaela, który odwiedzał go stanowczo za rzadko. Jeszcze trzy lata temu
składał swoje wizyty kilka razy w tygodniu, ale to zamieniało się powoli w
odwiedziny co tydzień, co dwa tygodnie, co miesiąc, aż doszło do spotkań raz na
jakiś czas, byle nie przesadzać. Niejednokrotnie Ashton starał się naprawić ich
stosunki, a nawet chciał dowiedzieć się, jakie zmiany zaszły w ich relacji,
jednak powód do tej pory pozostał nieznany.
Nie uzyskując odpowiedzi na swoje pytanie,
Clifford zignorował zły humor Ashtona i rzucił gazetą. Irwin natomiast wywrócił
oczami, kiedy zobaczył nagłówek artykułu. Mógł się domyślić, że to właśnie ona
znajdzie się na okładce, skoro widział ją również na ekranie telewizora.
- Wiem, wiem, wiem – burknął - Trąbią o
niej na każdym kanale telewizyjnym.
- A czy wiesz o tym, że będziesz miał
kolejny proces? – spytał Michael, zajmując miejsce naprzeciwko blondyna.
Irwin zmarszczył brwi, a jego oczy rozbłysły,
jakby pojawiła się w nich nadzieja, do której mimo wszelkich dowodów nie mógłby
się przyznać. W końcu otwarcie mówił, że nie pozostawało mu nic innego, jak
zestarzeć się w tym budynku, a potem umrzeć. Nie umiał wyznać, że wciąż głęboko
w sercu wierzył, że jeszcze kiedyś zobaczy swój stary dom w Hurstville czy
spotka się ze znajomymi poza kratkami.
- Ale nie mam adwo… - urwał, bo kiedy
popatrzył na Michaela, zrozumiał że nie przyniósł mu gazety bez powodu. Jeszcze
raz sięgnął po prasę, otwierając artykuł o wygranym procesie Oldmana i
rozpoczął lekturę czytając każdą linijkę dokładnie.
Nieznane
źródła podają, że Addelaine Levinson przed urlopem podejmie się sprawy Ashtona
Irwina nieoficjalnie nazywanego „Cieniem”.
Z otwartymi ustami odsunął się od gazety,
jakby za moment miał z niej wyskoczyć jakiś potwór. Przeczesywał palcami włosy
niczym człowiek w transie. A kiedy przestawał, świat zaczynał wokół niego
wirować. Nie potrafił uwierzyć w to, że znowu dostawał szansę od Boga, która
jednocześnie mogła być klatką dla naiwnego szczura, o czym cały czas pamiętał.
Był człowiekiem trzeźwo myślącym, a jego życie jedną wielką zasadzką. Czemu
więc tym razem miałoby być inaczej? Co mogłoby się zmienić?
- I niby ta kobieta ma mnie bronić? –
zapytał, spoglądając na swojego przyjaciela, który odpowiedział mu wzruszeniem
ramion. Blondyn prychnął, zamykając, a później rzucając na bok gazetę. Pokiwał
głową z niedowierzaniem. – Ona wygląda na czternastolatkę, rozpieszczoną przez
bogatych rodziców.
- Ta czternastolatka może cię uratować –
warknął ciemnowłosy mężczyzna siedzący naprzeciwko skazańca – Jest jedną z
najlepszych.
- Właśnie – parsknął Ashton, a potem oparł
dłonie na blacie stolika – Ciebie nie stać na zapewnienie mi takich pleców,
więc może to jakaś pułapka?
- Minęło dziesięć lat – powiedział
zirytowany postawą kolegi – Naprawdę uważasz, że po takim czasie komuś zebrało
się na pułapki?
- To bardziej wiarygodne, niż Calum
miliarder, który wrócił żeby pomóc mi wydostać się z pierdla.
- Ashton… - zawołał błagalnie Clifford.
Mężczyzna burknął coś niezrozumiałego pod
nosem, kiedy zakrył swoją twarz. Nie mógł powiedzieć, że poczuł się
niewzruszony nowymi wieściami, jednak przyznanie, iż obudziła się w nim
nadzieja, a w jego oczach pojawiła się jasność było również nie do przyjęcia.
- Koniec wizytacji – oznajmił ochroniarz,
który wszedł do pomieszczenia niczym do swojego domu. Przy jego spodniach w
pokrowcu zwisała broń. Patrzył z wyższością na mężczyzn. Ashton pożegnał
wzrokiem przyjaciela, a potem wstał i podszedł do wysokiego faceta. Ten spiął
mu kajdanki tak, aby dłonie miał praktycznie złączone. Popchnął blondyna by go
pośpieszyć prosto do wyjścia i razem skierowali się do celi. Michael siedział
jeszcze chwilę w pokoju wizyt, składając ręce i modląc się o ratunek dla
swojego jedynego przyjaciela, który odsunął się od niego z biegiem czasu.
Irwin szedł korytarzem w ciszy, mijając
więźniów – spokojnych, a także agresywnych. Pewien starszy mężczyzna rzucał się
na kraty grożąc śmiercią ochronie, inny młody chłopak próbował wzbudzić litość
służb płaczem i błaganiem o wyjście, a znajomy Ashtona mieszkający po
przeciwnej stronie leżał na łóżku oglądając kolejny dzień sufit.
Po wejściu do celi, usiadł na swoim łóżku.
Oparł łokcie o kolana, a dłonie złożył ze sobą, jakby za moment miał zacząć się
nie modlić. Ale ta myśl nie przychodziła mu do głowy. On tylko powtarzał
szeptem imię i nazwisko, które nie mogło dać mu spokoju.
Addelaine Levinson.
______________________________________________
Witam, witam i o zdrówko pytam :)
Mam nadzieję, że nasza przygoda z GM będzie tak samo interesująca i obfitująca w niesamowite niespodzianki, jak z resztą części Cienia. Komentujcie, czytajcie i wkręcajcie się. :) Dziś postaram się odpowiedzieć na kilka komentarzy, może jakieś wskazówki dam, kto wie...
Anyway, chciałabym Was również zaprosić na moją stronę TRZY KROPKI NIENAWIŚCI, gdzie będę recenzować, daję już wskazówki odnośnie pisania i wydania swoich powieści etc. Byłoby miło jakby ktoś wpadł, zaobserwował bloga, zostawił po sobie jakiś inny ślad czy zlajkował FANPEJDŻ. Ale przede wszystkim... żeby ktoś przeczytał te moje bazgrołki!
Miłego wieczoru!
